ซือฝุ ปล่อยข้าไปเถอะ !

师傅 ，请放我走

ซือฝุ ปล่อยข้าไปเถอะ !

คำโปรย

“หลี่มี่ป๋าย นี่คืออาจารย์ของเจ้า ทำการคาระวะน้ำชาเสีย” เด็กสาวดวงหน้าเล็กนัยน์ตาฉ่ำใสเบื้องหน้ายืนอยู่ภายในโถงใหญ่ท่ามกลางลูกศิษย์ใหม่มากมาย หากมีเพียงนางในบรรดาศิษย์ใหม่เหล่านี้ที่ได้รับคัดเลือกให้เป็นสายตรงของปรมจารย์ไหลอี้ฮวิ้นเขาหยุนอี๋
มี่ป๋ายคุกเข่าลงรับจอกชาในถาดยื่นไปยังด้านหน้าของร่างสูงสง่างามในชุดขาวเรียบง่าย “ซือฝุ เชิญดื่มชา” นางเขยิบเข่าเข้าไป แอบแหงนหน้ามองผู้เป็นอาจารย์

--------------------------------------------------------------------------------

“อ๊ากกก ซือฝุ” เสียงร้องโหยหวนของนางดังลั่นลานเขา
เมื่อกระบี่หยุดลงด้านข้างแท่นนั่งกระทะหัน 
ตุ้บ ! ร่างของนางก็ตกลงมานอนแผ่ราบตะแคงอยู่กับพื้นทั้งทีมือยังจับกระบี่ไว้อยู่ข้างหนึ่ง “โอ้ย ! ซูด เจ็บ.. เจ็บๆ” เสียงร้องจากความเจ็บที่ร่างกระแทกลงไม่เบาลูบสีข้างตน

…….

ปล่อยข้าไปเถิดดดดดด ! ซือฟุ ข้าจะออกสู่โลกกว้าง